Svitlana (39)

Svitlana is in maart 2022, samen met haar man en 4 zonen, naar Nederland gevlucht. Het gezin voelde zich in hun thuisland Oekraïne niet meer veilig. Het was een moeilijk besluit, want je verlaat natuurlijk niet zomaar huis en haard. Je laat het vertrouwde los en weet niet wat komen gaat.

Het gezin woonde, tot de oorlog in Oekraïne startte, in het rustige Oleksandrija. Een mooie, moderne stad met pakweg 80.000 inwoners. Maar ineens was daar toch die aanval op hun moederland. Ze waren verrast, is het dan toch waar? Zijn we in een oorlog beland? Ja, het is echt zo. Vrijheid is ook in 2025 niet vanzelfsprekend.

Dankbaar

Svitlana praat honderduit en spreekt Nederlands alsof ze al 30 jaar hier woont. Heel knap, want Nederlands is echt niet makkelijk voor anderstaligen. Svitlana deelt graag haar verhaal: “Ik vind het belangrijk dat mensen hier weten waar wij vandaan komen, dat we de mensen dankbaar zijn voor hun hulp en dat we ons welkom voelen. Ondanks de verschrikkelijke aanleiding om hiernaartoe te reizen.”

Leergierig

Svitlana communiceert soepel en open. Dat zit duidelijk in haar karakter, maar ze is ook leergierig: “In Oekraïne heb ik de Masters Bedrijfseconomie afgerond. Mijn man werkte daar in de techniek op het gebied van energie, te vergelijken met een bedrijf als TenneT hier in Nederland. Wij hebben 4 zonen van 3, 10, 14 en 16 jaar. De oudste heeft diabetes type 1 en lactose-intolerantie, net als onze jongste. Dus daar heb je wel mee te dealen.”

We vertrekken

Toen de oorlog begon was het gezin aan de ene kant erg verrast, aan de andere waren ze al ‘gewend’ aan de situatie rond de Krim. En in het oosten van Oekraïne was het ook al jaren onrustig. Maar toch, een grote oorlog, is het nu echt foute boel? Svitlana: “Het voelde niet goed. Hoewel we midden in het land woonden, kwam het toch erg dichtbij. Hoe gaat dit aflopen? We zagen veel andere mensen vluchten. Richting Polen, Duitsland, Nederland. We staken de koppen bij elkaar en namen een resoluut besluit: we vertrekken! Door raketaanvallen realiseerden we ons dat het overal in Oekraïne onveilig was. We wisten ze het zeker: We gaan definitief weg uit ons land.”

Tijdelijke opvang

Svitlana kende een familielid in Nederland. Ze nam contact op, en hoorde tot haar verrassing vrij snel dat een meneer in Westervoort zijn woning ter beschikking wilde stellen voor tijdelijke opvang. Svitlana: “We besloten om te vliegen. Dat betekende wel dat ik maar weinig mee kon nemen. Het belangrijkste was de medicatie voor de diabetes van mijn zoon.”

Vaak verhuizen 

Na ‘Westervoort’ beleefde het gezin een rollercoaster aan emoties, beslissingen nemen, en ook vaak verhuizen. Van Westervoort, Doesburg naar een mooi huis op het terrein van Pro Persona in Wolfheze. Svitlana zucht vermoeid: “Ja, dat is me wat. Eerst de vlucht, dan in een vreemd land een goede plek zien te vinden. Terwijl we heus wel weten dat de woningmarkt hier op slot zit. Daar hebben we alle begrip voor.”

Contacten

En kijk nu, na veel omzwervingen en veel onzekerheid woont het gezin in Wolfheze waar ze hun draai inmiddels gevonden hebben. Svitlana: “Zelf werk ik nu bij de gemeente Westervoort. Als tolk bij opvanglocaties waar andere Oekraïners verblijven. Pas hoorde ik dat ik voor 16 uur mag werken op de financiële afdeling. Daar ben ik zo blij mee. Met mijn economische achtergrond komt dat natuurlijk geweldig uit. En weet je wat ook zo mooi is: je komt nog meer in contact met Nederlanders, immers je werkt de hele dag met collega’s. Verder zit mijn oudste zoon op het Dorenweerd College, de andere zit in de ISK (Internationale Schakelklas in Arnhem), de één na jongste zit in Doorwerth op basisschool De Atlas. Toen we verhuisden ging ik werken, omdat ik goed Engels sprak, en mijn man nam de zorg voor onze jongste zoon op zich. Maar Bohdan gaat nu al ruim een jaar naar de kinderopvang en mijn man werkt ook fulltime. Hij werkt nu voor een bedrijf dat elektrische fietsen produceert.”

Blij met hulp

Svitlana: “Al met al zijn we blij met alle hulp die we in de vriendelijke gemeente Renkum en Westervoort krijgen. Toch moeten we misschien binnenkort weer verhuizen. Het contract voor het huis loopt momenteel tot 15 juli en er is nog geen informatie over wat er daarna gebeurt. Maar waarschijnlijk wordt er al vóór de startdatum van het project een besluit genomen. Soms pink ik af en toe een traantje weg als ik denk aan mijn thuisland. Dat is gewoon moeilijk, maar we maken er het beste van.”