De open inrichting Wolfheze

ik draag een petje van Che Guevara, zegt de vrouw 
ik ben altijd een echte guerrilla geweest 
kijk mijn soldatentrui, mijn kaki broek en mijn oude kistjes 

ze kijkt me ondeugend aan, een rood en tanig gezicht 
met een enkele traan die druppelt op de naamplaat op haar borst 
naast twee medailles uit de USSR en één van Ban de Bom 

ik zie mijn zusters vanmiddag, daarom loop ik hier 
op het terrein van deze open inrichting, zo heet dat toch?
Twee hebben kinderen, die komen niet, geen tijd, drukdruk 
ze zijn al dood, in Irak was dat, mijn broertje ook 
arts was hij daar, hij schreef zulke mooie boeken… 
daarom heb ik het zo moeilijk, ik slik heel veel pillen 
en ik kan niet wennen aan wat mannen van mij willen. 
Ik kan nooit meer slapen en jij? Ook problemen? 
Kijk, dat meisje daar uit Syrië heb ik geadopteerd 
in die stenen huizen woont ze, mijn vriendin 
ze heeft weer nieuwe woordjes Nederlands geleerd 

dank u, zegt ze en raakt me even aan 
u ziet me echt als mens hier staan 
ik kijk haar aan, zie pijn in haar eerst zo speelse ogen 
hoe vaak is zij door het leven al bedrogen? 

Ik zeg adieu en wandel  
uit haar leven weg

Jeroen Hendriksen